Ateşböceği Yolu

Rekor kırıyorum sanırım. Bir hafta içindeki dördüncü postum oluyor bu galiba.

Az önce bitirdim Kristin Hannah'ın "Ateşböceği Yolu" kitabını. Ayla'ya yaptığım yorumlardan birinde, okuduğum kitabın ortasında durdum, ilerleyemiyorum demiştim. Sıkıcı değildi aslında, sadece internete yeniliyordu kitap. 

Kitap iki kız arkadaşı anlatıyor.TullyileKate. İkisinin ne kadar farklı olduğunu ama nasıl mükemmel dost olduklarını. Onlu yaşlarda başlayan "Sonsuza Dek Dostuz" diyen iki kızı.

Kitaptaki Kate gibi hissettim kendimi. Ya da onun gibi olmak istediğimi.Çocuklarının her anında yanında olmak için kariyerinden nasıl vazgeçtiğini, kızını korumak için kötü anne olduğunu söyleyenlere karşı, kızına karşı nasıl savaştığını anlatıyor. Onu okurken hep sorguladım anneliğimi. Ve lanet hastalık.( Bol bol dua ettim Gamze'ye)

Ve Kate'in annesi Mrs. M. muhteşemdi.

Tully ise tam tersi tek aşkı, kariyeri olan bir kadın.Aile kurmayı hep erteleyen, annesi tarafından bile istenmeyen ama en sonunda sahip olduğu tek ailenin Kate'in ailesi olduğunun farkına varan. Şöhret Tully'nin gözünü kör etmişti.

Her kız arkadaşı olanın okuması gerektiği bir kitap olarak düşünüyorum - ki kitabın son sayfalarını ağlamaktan dolayı görmekte baya zorlandım. Beni en çok etkileyen sanırım tüm kız arkadaşlarımdan uzak olmak ve aradığımda, çağırdığımda kimsenin yanımda olamayacağını bilmek :(

"Bu muhteşem romanın sayfalarını çok hızlı geçmek istemeyeceksiniz.Kapıyı kilitleyin, telefonunuzu kapatın ve yanınıza bir paket mendil alıp koltuğunuza yerleşin. ( Sonra uyarmadı demeyin.) Kristin Hannah'dan başka hiç kimse kadınların dostluğunu tüm acısı, tatlısıyla bu kadar güzel yazamazdı. Harika bir yazar." Susan Elizabeth Phillips (arka kapaktan)


"Ev hanımı olan annelerin hayatı böyleydi işte: Bitiş çizgisi olmayan bir yarış pistinde koşmak." (syf 377)

Herkese güneşli haftasonları.

Not: Bu gece Hıdrellez. Tüm dualarınızı kabul , dilekleriniz gerçek olsun.