Ceee eeee

Vira bismillah.

Efsane geri döndü dermişim. :P

Zaten zor oldu gelişim, bir de bloggerın yeni yüzüyle karşılaştık iyi mi?

Bir ay olmuş uğramayalı. Bir gmail sevdasına tutuldum, bloğumu eski hesabımla açamadım. Şimdi iki browser kullanıyorum arkadaşlarımdan aldığım tavsiye üzerine, ama diğeri kağnı gibi ve uyumlu değilmiş. Arkadaşlarım bu fikri vermese kimbilir buralara gelmem daha ne kadar sürerdi? İyi ki varlar.

On günlük yıllık izin kullandım bu süre zarfında, dört günü içeride bıraktım, nolur nolmaz. Sonunda Emrah dayımızı evlendirdik. Defettik başımızdan , kurtulduk. Varsın gelin uğraşsın artık onunla. Hoş annemlerin üstündeki dairede oturuyorlar ama annem dağınıklığından kurtulacak inşallah. Gerçi hala bilgisayar odasını taşımamış yukarı serseri.

Nikahtı, kınaydı, düğündü derken bir hafta koşturmacayla geçti. Kınaya giderken ruj sürmeyi, fotoğraf makinemi yanıma almayı bile unutmuşum, öyle ki stresli çıktık evden. Eşim kıyafetimi bağlayamadı, Ece apartmanı birbirine katan bir sinir krizine girdi. Neyse ki sağ salim atlattık geceyi. Düğünde herşey, herkes daha sakindi. Ta ki o sesi duyana kadar. Daha çantalarımızı masaya bile koymamışım, Ece düştü ve yanağını yere çarptı. Ama çarpma sesini hepimiz duyduk. Salon henüz boştu. Ve ağlama krizine giren Elif Ece'yi susturabilene helal olsun. Bütün düğün gecesi boyunca yapışık bir şekilde eğlenmeye çalıştık. Ve bu geceyi de atlattık çok şükür.

Bu arada bu on günlük izinde yeni kreşimize başladık. Eski kreşle yollarımızı ayırdık. Her ne kadar arayıp, neredesiniz, hala Ece kreşe başlamadı deselerde, onlara bu sene kızımızı kreşe yollamayacağımızı söylesek de, biz çoktan yeni kreşimize başlamıştık. Arada zırtıllasa da, bu kreşimizi hepimiz sevdik gibi. İnşallah böyle devam eder.

Başka ne oldu diye soracak olursanız, insan yazmayınca unutuyor işte böyle. Uğramadığım bir ay zarfında aklımda kalanların hepsi bunlar. Fotoğraflar nerede derseniz, telefonda. Kablo nerede, dağa kaçtı. Bu aralar aklım bir karış havalarda mazur görün pliz. Kitap da okumuyorum epeydir. Kış geliyor düzene girerim diye ümit ediyorum.

Nikaha gitmeden önce çektiğim, yakışıklı kuzeniyle Ece nin bir fotoğrafını ekleyerek postuma son veriyorum. Bakmayın böyle durduklarına, Ece kuzenine hiç pas vermedi.

Ve ben bloglarımla hasret gidermeye gidiyorum.